Στην εποχή μας οι υπερασπιστές της υπάρχουσας τάξης παρουσιάζουν τόσο αυτονόητη τη «φυσική» προέλευση της ανταγωνιστικής κοινωνίας της αγοράς και γενικότερα του καπιταλισμού, ώστε να μην γίνεται πια καμιά αναφορά σε αυτήν.
Όλες οι αρνητικές συνέπειες του καπιταλιστικού ανταγωνισμού όπως οι πόλεμοι, η οικολογική καταστροφή, η εκμετάλλευση, οι οικονομικές κρίσεις κλπ. αντιμετωπίζονται σαν να ήταν φυσικά φαινόμενα.
Αυτή η υποτιθέμενη αυτονόητη αναγωγή της σημερινής βαρβαρότητας σε κάποια φυσική κατάσταση της ανθρωπότητας (Χόμπς, Λοκ) στοχεύει στο να περάσει στην κοινή συνείδηση την αντίληψη ότι η σύγχρονη τάξη πραγμάτων είναι μια αξεπέραστη αιώνια πραγματικότητα, κάτι σαν το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον, το οποίο πρέπει να αποδεχτούμε ως μια νομοτελειακή αξεπέραστη κατάσταση και να συνεχίσουμε να το βιώνουμε αν όχι αδιαμαρτύρητα, στην κάθε περίπτωση σαν κάτι το αναπόφευκτο απέναντι στο οποίο δεν υπάρχει καμία άλλη προοπτική.
Η καλλιέργεια αυτής της μοιρολατρίας αποτελεί ένα από τα βασικά ιδεολογικά όπλα του συστήματος στο οποίο και καλούμαστε να αντιπαρατεθούμε, προβάλλοντας τη μοναδική εφικτή εναλλακτική προοπτική, μια προοπτική που απέναντι στον λυκάνθρωπο του νεοφιλελευθερισμού-σύγχρονου καπιταλισμού, τοποθετεί την ανεμπόδιστα αναπτυσσόμενη κοινωνική ατομικότητα, η οποία και συνάδει με την ουσία του ανθρώπου.
