Η ..Έκρηξη που αργεί !

ΤΑ ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΑ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΗΣ ΧΩΡΑΣ

Τα βασικά οικονομικά στοιχεία της περιόδου πριν την καταδίκη της πατρίδας μας στη λεηλασία και στην εξαθλίωση, πριν δηλαδή οδηγηθούμε στα νύχια του ΔΝΤ, ήταν τα εξής:

(α) Το έλλειμμα το 2007 ήταν στο 6,5% του ΑΕΠ, το 2008 αυξήθηκε στο 9,8% του ΑΕΠ και το 2009 έφτασε στο 15,6% - με την προσθήκη κονδυλίων που δεν έπρεπε να εισαχθούν, καθώς επίσης με τη μη είσπραξη φόρων, οι οποίοι όφειλαν να είχαν εισρεύσει στα δημόσια ταμεία.

(β) Αντίστοιχα, το δημόσιο χρέος το 2007 ήταν στο 107,2% του ΑΕΠ, το 2008 αυξήθηκε στο 113% του ΑΕΠ και το 2009 διαμορφώθηκε στο 129,4% του ΑΕΠ (ενός ΑΕΠ της τάξης των 240 δις €, έναντι μόλις 190 δις € σήμερα).

(γ) Η Ελλάδα δεν είχε τραπεζικό πρόβλημα, το οποίο παρουσιάστηκε μετά την υπαγωγή της στο ΔΝΤ – ειδικότερα, μετά τη φυγή καταθέσεων ύψους 100 δις € στο εξωτερικό (την οποία ουσιαστικά προκάλεσαν οι δηλώσεις περί Τιτανικού και αργότερα η απειλή της δραχμής), την εγκληματική διαγραφή χρέους (PSI), καθώς επίσης την αύξηση των τραπεζικών επισφαλειών, σαν αποτέλεσμα της ύφεσης και της ανεργίας.

(δ) Η πατρίδα μας δεν είχε επίσης πρόβλημα στον τομέα των ακινήτων, το οποίο εμφανίσθηκε αφού βυθίστηκε (δόλια) στην ύφεση – η οποία καταδίκασε τόσο τα νοικοκυριά, όσο και τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις στη χρεοκοπία.

Όσον αφορά το θέμα του ελλείμματος, είναι προφανές ότι δεν ήταν δυνατόν να εκτοξευθεί στο 15,6% μέσα σε δύο μόλις χρόνια, σε μία χώρα η οποία δεν αντιμετώπιζε τραπεζικό πρόβλημα και δεν ήταν αντιμέτωπη με μία φούσκα ακινήτων – σε αντίθεση με άλλα κράτη, όπως για παράδειγμα την Ισπανία και την Ιρλανδία.

Όσον αφορά δε το δημόσιο χρέος, το 2009 ήταν στα τότε αλλά και στα σημερινά επίπεδα της Ιταλίας, η οποία προφανώς δεν θεωρείται χρεοκοπημένη – ενώ το 2007 και το 2008 ήταν αρκετά χαμηλότερο.

Εκτός αυτού, η Ελλάδα κατέχει σημαντικά κρατικά περιουσιακά στοιχεία, πολύ υψηλότερα από αυτά που διαθέτουν αρκετές άλλες χώρες – οπότε απέναντι στο χρέος υπάρχουν πολλαπλάσιες εγγυήσεις, με βάση τις οποίες δεν έπρεπε να χαρακτηρισθεί ποτέ ως αφερέγγυα από τις εταιρείες αξιολόγησης.

Ανεξάρτητα λοιπόν από το βασικό πρόβλημα της Ελλάδας, την πολιτική διαφθορά, η καταδίκη, η υπαγωγή της δηλαδή στο ΔΝΤ, η οποία της κόστισε την απώλεια της εθνικής της κυριαρχίας, ενώ οδήγησε τους πολίτες της στην απόγνωση, δεν είχε απολύτως καμία οικονομική λογική.

Οφείλει λοιπόν να σταματήσει ο λαϊκισμός, ο οποίος έχει στόχο τη θυματοποίηση των Ελλήνων, έτσι ώστε να μην αντιδράσουν στη «νέα συνθήκη της Γιάλτας» – με την οποία φαίνεται (μεταφορικά) πως η πατρίδα μας παραχωρήθηκε στη ζώνη επιρροής της Γερμανίας, σαν ένας μελλοντικός δορυφόρος της.

ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ...ΕΥΗΜΕΡΙΑΣ

Παρά τη μη ισορροπημένη αναδιανομή των εισοδημάτων, αφού στη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών οι πλούσιοι γινόντουσαν πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι, η μεσαία τάξη δεν αντιμετώπιζε σημαντικά προβλήματα. Οι λογαριασμοί πληρώνονταν, τα ταξίδια στην περίοδο των διακοπών ήταν ο κανόνας, η αγορά ενός σπιτιού ή ενός διαμερίσματος με τη βοήθεια ενός τραπεζικού δανείου ήταν εφικτή, ενώ η απόκτηση αυτοκινήτου ολοκλήρωνε την εικόνα μίας σχετικά εύπορης, άνετης ζωής.

Το κυριότερο όλων, οι προοπτικές για το μέλλον ήταν ευοίωνες, όπως επίσης οι ελπίδες για ένα καλύτερο βιοτικό επίπεδο – υπό την προϋπόθεση βέβαια ότι θα εργαζόταν κανείς, όσο το δυνατόν περισσότερο. Φυσικά η μεσαία τάξη, στην οποία βασίλευε το «αμερικανικό όνειρο», δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να αναρριχηθεί στα ανώτατα επίπεδα – να ανήκει δηλαδή κάποτε στην ελίτ. Εν τούτοις, αισθανόταν ότι θα μπορούσε, εάν προσπαθούσε αρκετά – γεγονός που ήταν σημαντικότερο από κάθε τι άλλο, αφού στήριζε και εξασφάλιζε την κοινωνική ειρήνη και συνοχή.

Η ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΤΗΣ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗΣ ΥΠΟΤΙΜΗΣΗΣ

Μετά το ξέσπασμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης όμως, η κατάσταση άλλαξε ραγδαία – ειδικά στην Ευρώπη. Παραδόξως δε, η ευθύνη αυτών των αλλαγών δεν βαρύνει την αστική τάξη, αλλά τα ανώτατα εισοδηματικά στρώματα, την ελίτ – η οποία φαίνεται πως έχει ξεχάσει ότι, η εξασφάλιση του πολύ υψηλού βιοτικού της επιπέδου στηρίζεται στη μεσαία τάξη, την οποία ανόητα προσπαθεί να εξαφανίσει, λεηλατώντας και εξαθλιώνοντάς την.

Αναλυτικότερα, οι δραστικές μειώσεις των μισθών, ο περιορισμός του κράτους προνοίας, η πολύ υψηλή φορολόγηση, οι μαζικές απολύσεις, η ανεργία, το κλείσιμο των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και τόσα πολλά άλλα, τα οποία επιβάλλονται (καταρχήν) στις υπερχρεωμένες οικονομίες του Νότου, οδηγούν χωρίς καμία αμφιβολία τη μεσαία τάξη στον Καιάδα – αφού οι υποθήκες, καθώς επίσης οι λογαριασμοί δεν μπορούν πλέον να πληρωθούν, τα αυτοκίνητα πωλούνται, η θέρμανση γίνεται αγαθό πολυτελείας και τα ταξίδια στις διακοπές είναι αδύνατον πια να πραγματοποιηθούν.

Ο καθοδικός σπειροειδής κύκλος της εξαθλίωσης λοιπόν, ο οποίος στο παρελθόν παρέσυρε μόνο αυτούς που δεν ήθελαν να δουλέψουν και να προσπαθήσουν για ένα καλύτερο αύριο, είναι σήμερα ο κανόνας για ένα πολύ μεγάλο μέρος του πληθυσμού. 

Στα πλαίσια αυτά, φαίνεται πως θα είμαστε σύντομα αντιμέτωποι με μία καινούργια «πάλη των τάξεων», η οποία όμως αυτή τη φορά έχει ξεκινήσει εκ των άνω – από τις ανώτατες εισοδηματικές τάξεις δηλαδή οι οποίες, στην προσπάθεια τους να μεγεθύνουν ακόμη περισσότερο τα εισοδήματα τους, έχουν τοποθετήσει στο στόχαστρο τη μεσαία τάξη.

Το ίδιο συμβαίνει δυστυχώς και με τις πλουσιότερες χώρες του Βορά, οι οποίες στοχοποιούν ανόητα τα ελλειμματικά ευρωπαϊκά κράτη του Νότου - χωρίς να κατανοούν ότι, με αυτόν τον τρόπο κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, το ηφαίστειο θα εκραγεί, με απίστευτα καταστροφικές συνέπειες για όλους.   

ΟΙ ΑΔΥΝΑΜΙΕΣ ΤΗΣ ΣΗΜΕΡΙΝΗΣ ΕΥΡΩΖΩΝΗΣ

Tο μεγάλο πρόβλημα της Ευρωζώνης, αυτό που ίσως θα προκαλέσει την έκρηξη του ηφαιστείου, με την κρίση να επανέρχεται δριμύτερη, είναι η κατάρρευση της μεσαίας, της αστικής καλύτερα τάξης. Επίσης η ανεργία - κυρίως δε την ανεργία των νέων, η οποία έχει ξεπεράσει σε πολλές χώρες, όπως στην Ελλάδα και την Ισπανία, τα ανώτατα δυνατά όρια.

Η μοναδική λοιπόν δυνατότητα της αποφυγής του χάους στην Ευρωζώνη, όπου όλες οι χώρες έχουν ουσιαστικά συνδέσει το νόμισμα τους με ένα συνάλλαγμα που δεν ανήκει σε κανέναν, με το ευρώ, θα ήταν ίσως το πάγωμα ή/και η διαγραφή μέρους των χρεών, σε συνδυασμό με τον ελεγχόμενο πληθωρισμό - μέτρα όμως με τα οποία δεν συμφωνεί η Γερμανία.

Η υιοθέτηση εθνικών νομισμάτων από κοινού και την ίδια χρονική στιγμή, με την υποτίμηση στην οποία θα προέβαιναν οι χώρες του Νότου (ανατίμηση ο Βοράς), θα ήταν επίσης μία λύση - εάν δεν υπήρχαν τα τεράστια εξωτερικά χρέη, ειδικά τα μη μετατρέψιμα σε εθνικό νόμισμα (όπως συμβαίνει στην Ελλάδα, μετά το PSI).

Εν τούτοις, φαίνεται να είναι μία εναλλακτική δυνατότητα, εάν δεν καταφέρει η ΕΚΤ να διατηρήσει χαμηλά τα επιτόκια δανεισμού. Η λύση αυτή μάλλον δεν είναι άγνωστη στους υπεύθυνους των Βρυξελλών και ειδικά στην καγκελάριο της Γερμανίας, η οποία θέλει να καθυστερήσει τις τελικές αποφάσεις για μετά τις εκλογές στη χώρα της - με το ενδεχόμενο της επιστροφής της Γερμανίας στο μάρκο να μην είναι καθόλου απίθανο.

Ολοκληρώνοντας, αρκετοί παρομοιάζουν το ευρώ με ένα χρυσό μοσχάρι, γύρω από το οποίο χορεύουν ξέφρενα όλοι όσοι θεωρούν πως με αυτόν τον τρόπο θα συντηρηθεί ανέπαφο όνειρο - η δημιουργία της πιο πλούσιας, της πιο πολιτισμένης, της πιο ανθρώπινης και της πιο ειρηνικής περιοχής του πλανήτη.

Οι περισσότεροι βέβαια γνωρίζουν πως το ευρώ είναι το κάλυμμα ενός ηφαιστείου έτοιμου να εκραγεί.

Μία έκρηξη που μάλλον θα συμβεί, όταν η νεολαία της Ευρώπης αντιληφθεί πως δεν έχει πλέον μέλλον και με τις στατιστικές που καταγράφουν την ανεργία να είναι αυτές που μας δείχνουν το πότε ακριβώς θα προκληθεί.