Οι αγορές, οι οποίες σε εποχές υπερχρέωσης είναι οι απόλυτοι κυρίαρχοι του παιχνιδιού, απαιτούν καθαρές λύσεις από την Ευρωζώνη: δημοσιονομική ένωση ή διάλυση και επιστροφή στα εθνικά νομίσματα. Διαφορετικά, θα συνεχίσουν τη μερική απεργία δανεισμού των κρατών, παράλληλα με την αύξηση των επιτοκίων. Η επόμενη σύνοδος κορυφής θεωρείται ως ο τελικός του Ευρώ – γεγονός για το οποίο οφείλουμε να είμαστε προετοιμασμένοι, με όσο το δυνατόν περισσότερες εναλλακτικές λύσεις.
Η κάθε χώρα της ζώνης του Ευρώ έχει τα δικά της προβλήματα. Για παράδειγμα, στην Ελλάδα και στην Ιταλία «νοσεί» κυρίως ο δημόσιος τομέας, στην Ισπανία και στην Ιρλανδία ο ιδιωτικός, στη Γαλλία το δημόσιο και οι τράπεζες. Επομένως, απαιτούνται διαφορετικές λύσεις, παρά το ότι η Γερμανία θέλει την ίδια (λιτότητα) για όλα τα κράτη - όπου η «τακτική» της λιτότητας σήμερα, μοιάζει σαν να θέλει κανείς να κάνει οικονομία στο ρεύμα, όταν το σπίτι του καίγεται. Παράλληλα, οφείλει να υπάρξει μία συγκεκριμένη, κοινή πολιτική: χαμηλά επιτόκια απ’ ευθείας δανεισμού των κρατών από την ΕΚΤ, αύξηση της ποσότητας χρήματος και ελεγχόμενος πληθωρισμός (4-6%).
Η Ελλάδα οφείλει να διαπραγματευθεί με αυτά που μπορεί να πληρώσει και όχι με αυτά που της ζητούνται. Η αναδιαπραγμάτευση του χρέους, χωρίς διαγραφή, με το επιτόκιο της ΕΚΤ (1,25%), με χρεολύσια που αντιστοιχούν σε εξόφληση εντός 40 ετών και με επενδύσεις στην παραγωγή (επαναβιομηχανοποίηση) από τις βόρειες ευρωπαϊκές χώρες, θα ήταν μία σχετικά εφικτή λύση. Διαφορετικά θα καταλήξει στη χρεοκοπία, λεηλατημένη από το ΔΝΤ και με εξαθλιωμένους, πάμπτωχους Πολίτες. B-Bιλιάρδος
Η κάθε χώρα της ζώνης του Ευρώ έχει τα δικά της προβλήματα. Για παράδειγμα, στην Ελλάδα και στην Ιταλία «νοσεί» κυρίως ο δημόσιος τομέας, στην Ισπανία και στην Ιρλανδία ο ιδιωτικός, στη Γαλλία το δημόσιο και οι τράπεζες. Επομένως, απαιτούνται διαφορετικές λύσεις, παρά το ότι η Γερμανία θέλει την ίδια (λιτότητα) για όλα τα κράτη - όπου η «τακτική» της λιτότητας σήμερα, μοιάζει σαν να θέλει κανείς να κάνει οικονομία στο ρεύμα, όταν το σπίτι του καίγεται. Παράλληλα, οφείλει να υπάρξει μία συγκεκριμένη, κοινή πολιτική: χαμηλά επιτόκια απ’ ευθείας δανεισμού των κρατών από την ΕΚΤ, αύξηση της ποσότητας χρήματος και ελεγχόμενος πληθωρισμός (4-6%).
Η Ελλάδα οφείλει να διαπραγματευθεί με αυτά που μπορεί να πληρώσει και όχι με αυτά που της ζητούνται. Η αναδιαπραγμάτευση του χρέους, χωρίς διαγραφή, με το επιτόκιο της ΕΚΤ (1,25%), με χρεολύσια που αντιστοιχούν σε εξόφληση εντός 40 ετών και με επενδύσεις στην παραγωγή (επαναβιομηχανοποίηση) από τις βόρειες ευρωπαϊκές χώρες, θα ήταν μία σχετικά εφικτή λύση. Διαφορετικά θα καταλήξει στη χρεοκοπία, λεηλατημένη από το ΔΝΤ και με εξαθλιωμένους, πάμπτωχους Πολίτες. B-Bιλιάρδος
