Η μέθοδος του ΔΝΤ: Μία παραβολή, σχετικά με το πώς μπορεί να κάνει κάποιος ευτυχισμένο έναν λαό, τον οποίο έχει προηγουμένως υποβάλλει σε απίστευτα βασανιστήρια, για το καλό του φυσικά
Μόλις ανακοινώθηκαν τα στατιστικά στοιχεία, τα οποία αφορούν την εξέλιξη της Ελληνικής οικονομίας. Σύμφωνα με αυτά, έχουμε τα εξής:
“Συρρίκνωση 7,3% παρουσίασε η ελληνική οικονομία το δεύτερο τρίμηνο του 2011 (σε σταθερές τιμές 2000), σύμφωνα με τα διαθέσιμα μη εποχικά διορθωμένα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ. Με βάση τα προκαταρκτικά στοιχεία που είχε ανακοινώσει στις 12 Αυγούστου η ΕΛΣΤΑΤ, το ΑΕΠ είχε μειωθεί 6,9%.
Η διαφορά του 0,4% οφείλεται στη διαθεσιμότητα νέων στοιχείων, κυρίως των δεικτών κύκλου εργασιών των υπηρεσιών, οι οποίοι παράγονται περίπου σε 70 ημέρες μετά το τέλος του τριμήνου αναφοράς, όπως διευκρινίζει η Ελληνική Στατιστική Αρχή. Η συνολική καταναλωτική δαπάνη μειώθηκε κατά 6,8% σε σχέση με το δεύτερο τρίμηνο του 2010 και οι ακαθάριστες επενδύσεις παγίου κεφαλαίου υποχώρησαν κατά 17,9%”.
Επειδή καμιά φορά είναι προτιμότερες οι «παραβολές» για την εξήγηση μίας διαδικασίας, θεωρήσαμε σκόπιμο να χρησιμοποιήσουμε ένα γνωστό «παραμύθι», το οποίο περιγράφει μεταφορικά τις μεθόδους που χρησιμοποιούνται συνήθως από το ΔΝΤ, για την εξυγίανση ενός κράτους.
Κατά το «παραμύθι» λοιπόν, ένας άνθρωπος παραπονιόταν συνεχώς στο αφεντικό του, λέγοντας ότι δεν ήταν ικανοποιημένος από το μικρό σπίτι που είχε στη διάθεση του για να μένει, επειδή δεν κέρδιζε αρκετά χρήματα. Το αφεντικό του, αντί να ανταποκριθεί στο αίτημα και να δώσει στον εργάτη του τα χρήματα (μισθό) για να αποκτήσει ένα μεγαλύτερο σπίτι, του έστειλε έναν πίθηκο για να μένει μαζί του. Στη συνέχεια, παρά τις διαμαρτυρίες του ανθρώπου, ο οποίος είχε πια λιγότερο χώρο στη διάθεση του, του έστελνε το ένα μετά το άλλο ακόμη περισσότερα ζώα: έως ότου το σπίτι γέμισε ασφυκτικά και ο άνθρωπος είχε μόνο μία μικρή γωνία στη διάθεση του.
Φυσικά τα παράπονα συνέχισαν, αλλά κάποια στιγμή ο άνθρωπος κουράστηκε και έπαψε να διαμαρτύρεται:αλλά και να δουλεύει. Λίγες ημέρες όμως αργότερα το αφεντικό του έβγαλε ένα ζώο από το σπίτι, οπότε ο άνθρωπος αισθάνθηκε αμέσως καλύτερα και άρχισε ξανά να δουλεύει: πολύ πιο παραγωγικά. Η διαδικασία επαναλήφθηκε αρκετές φορές, με αργό ρυθμό και χωρίς ποτέ να τελειώσει, με αποτέλεσμα η χαρά και η ευτυχία του ανθρώπου να αυξάνονται καθημερινά, παρά το ότι δούλευε τις διπλές ώρες με το μισό μισθό, μένοντας στο ίδιο σπίτι με αρκετά ζώα.
Με την ίδια περίπου «τακτική» τώρα το ΔΝΤ, «παραποιεί» τα στατιστικά στοιχεία, διογκώνει τα χρέη ενός κράτους, αυξάνει τους φόρους, μειώνει τους μισθούς, λεηλατεί τη δημόσια περιουσία, βρίζει, δημιουργεί συναισθήματα ενοχής στους εργαζομένους/μικροεπιχειρηματίες με τη συμμετοχή κάποιων πολιτικών-μισθοφόρων του, κάνει πλύση εγκεφάλου με τη βοήθεια κάποιων διατεταγμένων ΜΜΕ, τρομοκρατεί με τη μη πληρωμή της επόμενης δόσης κλπ.
Αμέσως μετά, προκαλείται νομοτελειακά ύφεση και ανεργία, με αποτέλεσμα να τρομοκρατείται και να πανικοβάλλεται το σύνολο του πληθυσμού της χώρας-θύμα του. Στην περίπτωση δε ενός κράτους της Ευρωζώνης, το ΔΝΤ το απειλεί επί πλέον με την «έξωση» του από το αριστοκρατικό κλαμπ του ευρώ (παρά το ότι είναι νομικά ανέφικτη), με την καταδίκη του στην «αιώνια πυρά» (δραχμή, παρά το ότι έτσι θα διαλυόταν η Ευρώπη) και με πολλά άλλα.
Πολύ αργότερα τώρα, όταν η κατάσταση έχει φτάσει πια στο απροχώρητο, το χρηματιστήριο έχει καταποντιστεί εντελώς, οι επιχειρήσεις έχουν πουληθεί όσο-όσο κλπ., το ΔΝΤ αρχίζει να αντιστρέφει αργά-αργά τα πράγματα, προκαλώντας μικρή μείωση της ανεργίας και ελαφριά αύξηση του ΑΕΠ.
Οι άνθρωποι λοιπόν, έχοντας αφενός μεν συνηθίσει στη μιζέρια, αφετέρου στην απαισιοδοξία και στη μεγάλη φτώχεια, υποδουλωμένοι πλέον στους ξένους, οι οποίοι έχουν λεηλατήσει όλη τους την περιουσία, καταλύοντας εντελώς την εθνική τους κυριαρχία, αισθάνονται αμέσως χαρούμενοι: παρά το ότι το βιοτικό τους επίπεδο είναι κατά πολύ χαμηλότερο από το παρελθόν (βλ. Η λεηλασία της Τουρκίας, Η άλωση της Βραζιλίας, Η χρεοκοπία της Αργεντινής, Σκάκι με το διάβολο, Οι σύνδικοι του διαβόλου κλπ.).
Φυσικά το «σχέδιο» εμπεριέχει και μεγάλους κινδύνους, όπως για παράδειγμα το ξέσπασμα λαϊκών επαναστάσεων, με την «καρατόμηση» όλων των ενόχων. Όμως το ΔΝΤ γνωρίζει πολύ καλά ότι, οι σοβαρές επαναστάσεις προϋποθέτουν τη χρεοκοπία ενός κράτους: οπότε, εάν προσέξει και αποφύγει την παγίδα, δεν έχει τίποτα απολύτως να φοβηθεί.
Ιάκωβος Αναγνώστου
