Τι έχουμε να χάσουμε ;
Η πρώτη φάση των μέτρων που προβλέπει το Μνημόνιο Συνεργασίας, μεταξύ της χώρας μας,της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (οι δανειστές μας), ολοκληρώνεται την Πέμπτη 8 Ιουλίου 2010 με την ψήφιση από τη Βουλή των Ελλήνων του Ασφαλιστικού Νομοσχεδίου.
Το νομοσχέδιο περιλαμβάνει, με λίγα λόγια, την αύξηση του εργασιακού βίου για όλες τις εργαζόμενες και τους εργαζόμενους (σε 40 από 35 & 37 χρόνια εργασίας και με έμφαση στις γυναίκες) και την ταυτόχρονη πραγματική μείωση των συντάξιμων αποδοχών.
Σχετικά με την αύξηση των ορίων των γυναικών που πραγματοποιείται για λόγους ισότητας με τους άνδρες (αντί να μειωθούν τα όρια των ανδρών), ξεχνούν, μάλλον σκόπιμα, οι ιθύνοντες, ότι ο θεσμός διαμορφώθηκε με αυτόν τον τρόπο στην Ελλάδα, ώστε να ενισχυθεί μέσω του κινήτρου για πρόωρη αποχώρηση, η αύξηση του πληθυσμού μέσω των γεννήσεων, καθώς αυτός είναι ο καθοριστικός παράγοντας για τη βιωσιμότητα κάθε ασφαλιστικού συστήματος.
Συνολικά οι ρυθμίσεις που προβλέπει, δίνουν τη χαριστική βολή στον υφιστάμενο θεσμό της Κοινωνικής Ασφάλισης στη χώρα μας.
Το Νομοσχέδιο στην πράξη θα στρέψει άμεσα, την πλειοψηφία των εργαζόμενων στην ιδιωτική ασφάλιση, με ότι κινδύνους αυτό συνεπάγεται για τη εξασφάλιση μιας αξιοπρεπούς σύνταξης, με τη λήξη του εργασιακού μας βίου.
Παράλληλα θα οδηγήσει σε αύξηση της ανασφάλιστης εργασίας, αφού μετά τη συμπλήρωση των προϋποθέσεων για τη λήψη σύνταξης (με 4.500 ένσημα ή 15 χρόνια εργασίας), οι εργαζόμενοι σε συνεργασία με τον εργοδότη τους, θα αναζητούν τρόπους να μην καταβάλλουν τις εισφορές τους. Κι αυτό γιατί οι εισφορές τους δε θα έχουν την ίδια αξία σε ανταπόδοση με τη λήψη της σύνταξης.
Το Κράτος θα εξασφαλίζει και θα εγγυάται τη χορήγηση μόνο της Βασικής Σύνταξης (των 360 ευρώ μόνο), και όχι το σύνολο των συντάξιμων αποδοχών μας που θα συμπληρώνονται με την εισαγωγή του θεσμού της Αναλογικής Σύνταξης αλλά και της υπάρχουσας Επικουρικής Σύνταξης.
Η Αναλογική Σύνταξη, θα υπολογίζεται επί του μέσου όρου των συνολικών αποδοχών ολόκληρου του εργασιακού βίου και όχι με το μέσο όρο της τελευταίας πενταετίας πριν την συνταξιοδότηση,.που ισχύει μέχρι τώρα.
Το Κοινωνικό Σύστημα Ασφάλισης ουσιαστικά περνάει σε μια άλλη εποχή, αφού αλλάζει εντελώς η φιλοσοφία του, και από αναδιανεμητικό μεταξύ των γενεών, μετατρέπεται σε ανταποδοτικό, στα πρότυπα ακριβώς των συμβολαίων των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών.
Τις αλλαγές αυτές και τη σημασία τους ίσως να μην τις αντιλαμβανόμαστε σήμερα, αφού οι περισσότεροι από μας μόλις μετά βίας έχουμε συμπληρώσει την πρώτη δεκαετία (από τις τέσσερις) που θα χρειαστεί να εργαστούμε για να συνταξιοδοτηθούμε.
Θα τις αντιληφθούμε σίγουρα όμως όταν θα έρθει εκείνη η στιγμή και θα βρεθούμε τότε προ τετελεσμένων γεγονότων και με μια όχι και τόσο αξιοπρεπή σύνταξη για τα τελευταία χρόνια της ζωής μας.
Η ερώτηση που έρχεται στο μυαλό μας, αφού βέβαια κατανοήσουμε τη σοβαρότητα του θέματος, είναι "Και τι να κάνουμε τώρα; Μπορούμε να αλλάξουμε κάτι; ".
Αυτή είναι η πιο κρίσιμη ερώτηση, και η ερώτηση που υπάρχει σε όλες τις ανατροπές που έχουμε ζήσει μέχρι τώρα στις εργασιακές μας σχέσεις.
Το αρνητικό όμως στην πολύ σωστή αυτή διαπίστωση και ερώτηση είναι ότι έχουμε πάντα έτοιμη και την απάντηση: " ΌΧΙ, αφού άλλοι αποφασίζουν ! ".
Η απάντηση αυτή αλλά και η ερώτηση που προηγείται, είναι αυτή που οδηγεί την κατάσταση στη λάθος κατεύθυνση. κι έχει κυριαρχήσει τα τελευταία χρόνια (τα χρόνια της "ευημερίας") σε όλους μας (μερικούς μπορεί να μας βολεύει κιόλας για να αποποιηθούμε τις ατομικές ευθύνες μας).
Στην κοινωνική απομόνωση και την αποδοχή όλων των αποφάσεων που παίρνονται για μας και μας οδηγούν κομμάτι-κομμάτι και χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε, στην οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση.
Αν δείξουμε συλλογικά,ενωτικά και με ομοψυχία την αντίθεσή μας, στις αλλαγές που επιβάλλονται σε όλο το φάσμα της ζωής μας, τότε είναι απολύτως σίγουρο ότι τα μέτρα αυτά δεν θα ψηφίζονται από καμία Βουλή.
Γιατί πρώτον, αυτοί που τα ψηφίζουν θα χρειάζονται πάλι τη δική μας ψήφο στις επόμενες εκλογές(!!!), και ακόμα περισσότερο αυτό που φοβούνται και τρέμουν (κυριολεκτικά) οι οικονομικά ισχυροί της χώρας μας (οι οποίοι ελέγχουν και καθοδηγούν μέρος της πολιτικής ζωής του τόπου), είναι οι λαϊκοί αγώνες, τα συλλαλητήρια, οι απεργίες και οι κάθε είδους κοινωνικές αναταραχές που δημιουργούν ρωγμές στο κοινωνικό μας σύστημα και δίνουν μια διαφορετική προοπτική στην κοινωνία μας, για να γίνει πραγματικά δίκαιη, και πάνω απ΄ όλα σήμερα, ελεύθερη από κάθε είδους συμφωνίες και μνημόνια που δεν έχουν την απαιτούμενη και καθολική κοινωνική συναίνεση.
ΔΕΝ ΈΧΟΥΜΕ ΝΑ ΧΑΣΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΑΦΟΥ ΣΕ ΛΙΓΟ(;) ΘΑ(;) ΤΑ ΕΧΟΥΜΕ ΧΑΣΕΙ ΟΛΑ !!!
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΔΙΚΑΙΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΔΕ ΣΤΑΜΑΤΑΕΙ ΠΟΤΕ !
ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 8 ΙΟΥΛΙΟΥ 2010
