Kαι τώρα ήρθε και η δική μας σειρά(στην Ελληνική Τραπέζα), να αντιμετωπίσουμε τη επιχειρηματική λογική της μείωσης κόστους μέσω του προγράμματος εθελούσιας εξόδου και της αναφοράς για απολύσεις εφόσον αυτή δεν πετύχει.
Ολοι πλέον καταλάβαμε ότι δεν υπάρχει καλός και κακός εργοδότης. Υπάρχει απλά διαφορετική επικοινωνιακή τακτική μεταξύ των εργοδοτών. Η στόχευση των εργοδοτών είναι ίδια παντού. Να προστατεύουν τα συμφέροντα των μετόχων τους. Οταν αισθανθούν οι μέτοχοι ότι τα κέρδη τους μειώνονται ή ότι δεν τους αρκούν, αντιδρούν και ρίχνουν την ευθύνη στον εύκολο-αδύναμο στόχο. Οταν όμως οι εργαζόμενοι είναι ενωμένοι και λειτουργούν αλληλέγγυα, τότε τα πράγματα δυσκολεύουν αφάνταστα γι'αυτούς.
Οι αποφάσεις που πήραμε στη πρόσφατη Γεν. Συνέλευσή μας,για να υλοποιηθούν και να φέρουν πραγματικό αποτέλεσμα, απαιτούν την πιστή εφαρμογή των αποφάσεων αυτών απ' όλους μας. Ψηφίσαμε και οφείλουμε να τηρήσουμε τη δέσμευσή μας.
Καθώς το Δ.Σ. εξουσιοδοτήθηκε να προκηρύξει αγωνιστικές κινητοποιήσεις οποτεδήποτε κριθεί αναγκαίο από τις εξελίξεις, εμείς σαν μέλη οφείλουμε να ακολουθήσουμε την απόφαση αυτή, καθώς εμείς οι ίδιοι ζητήσαμε μέσα από τη Γ.Σ. να συμβεί αυτό. Και για να φέρει πραγματικό αποτέλεσμα απαιτεί καθολική συμμετοχή. Ελπίζουμε να μη χρειαστεί να συμβεί αυτό, αλλά αν χρειαστεί ο δρόμος είναι ένας. Αυτός της συμμετοχής στην απεργία ή σε όποια άλλη σχετική ενέργεια.
Όλοι μας καταλάβαμε την χρησιμότητα και την αναγκαιότητα ύπαρξης σωματείου. Φανταστείτε τι θα συνέβαινε, αν δεν υπήρχε σωματείο. Οι απολύσεις θα είχαν συμβεί χωρίς δεύτερη κουβέντα καθώς δε θα υπήρχε η προστασία του Κανονισμού Εργασίας που δεν επιτρέπει και θέτει περιοριστικούς όρους στη καταγγελία της σύμβασης εργασίας μας. Και είναι κατάκτηση όλων μας αυτή από το 2006.
Όταν θα έχει τελειώσει η περιπέτεια αυτή, όλοι μας θα έχουμε γίνει σοφότεροι και σίγουρα δυνατότεροι, καθώς θα έχουμε κατανοήσει όλοι, πως διεκδικούνται καλύτεροι όροι εργασίας για το μέλλον.
Θα την περάσουμε κι'αυτή τη δυσκολία αρκεί να μη λοξοδρομήσει κανείς μας. Θέλει πίστη στα θέλω μας και μαχητικότητα.
Ακολουθεί ένα μικρό άρθρο για το ρόλο των σωματείων.
Οι μισθοί πέφτουν, τα προϊόντα ακριβαίνουν. Λιτότητα. Για να μπούμε στην Ευρώπη (κάποτε). Για να μπούμε στην ΟΝΕ (ύστερα). Για να μην μπούμε σε επιτήρηση (αργότερα). Για να ξεπεράσουμε την κρίση (τώρα).
Όλα τα οικονομικά προβλήματα που προκαλούσαν και προκαλούν τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα (τραπεζίτες-βιομήχανοι κλπ) τα χρεωνόμαστε όλοι και τα πληρώνουν μόνο οι μεσαίοι και οι φτωχοί.
Από τη στιγμή που η παραγωγή άρχισε να μαζικοποιείται και να συγκεντρώνεται σε μεγάλες μονάδες, οι εργαζόμενοι έφτιαξαν σωματεία. Το έκαναν γιατί είχαν την ανάγκη να διεκδικήσουν συλλογικά τα δικαιώματά τους. Γιατί γρήγορα κατάλαβαν ότι η ατομική διαπραγμάτευση με τον εργοδότη δεν έβγαζε και ειδικά σήμερα, δε βγάζει πουθενά. Τα σωματεία δεν έχουν μόνο μισθολογικές διεκδικήσεις αλλά και γενικότερα θεσμικά αιτήματα που αφορούν τη ρύθμιση του εργασιακού τους βίου.
Τα σωματεία είναι η πρωταρχική και η μόνη μορφή οργάνωσης των εργαζόμενων. Μπορεί να περιλαμβάνουν τους εργαζόμενους σε μια επιχείρηση, τους εργαζόμενους σε ένα κλάδο (π.χ. τραπεζοϋπαλλήλους, λογιστές, ασφαλιστές, εμποροϋπάλληλους, ναυτεργάτες) ή ακόμα ευρύτερες κατηγορίες (π.χ. δημόσιοι υπάλληλοι). Τα σωματεία εκφράζουν συμφέροντα εργαζόμενων που έχουν κάποιο ή κάποια κοινά χαρακτηριστικά στη δουλειά τους. Συνεργαζόμενα όμως μεταξύ τους μπορούν να εκφράσουν και συνολικότερα δικαιώματα των εργαζόμενων. Η Ομοσπονδία Τραπεζουπαλληλικών Οργανώσεων Ελλάδας (Ο.Τ.Ο.Ε.) διαπραγματεύεται κάθε χρόνο την Συλλογική Σύμβαση Εργασίας που αφορά το σύνολο των εργαζόμενων στις Τράπεζες. Όποιες και όσες κατακτήσεις είχαν οι εργαζόμενοι κατά το παρελθόν στον κλάδο μας, οφείλονται ακριβώς στην οργανωμένη δράση των σωματείων, της Ομοσπονδίας, και σε τίποτα άλλο.
Τα σωματεία είναι η πρωταρχική και η μόνη μορφή οργάνωσης των εργαζόμενων. Μπορεί να περιλαμβάνουν τους εργαζόμενους σε μια επιχείρηση, τους εργαζόμενους σε ένα κλάδο (π.χ. τραπεζοϋπαλλήλους, λογιστές, ασφαλιστές, εμποροϋπάλληλους, ναυτεργάτες) ή ακόμα ευρύτερες κατηγορίες (π.χ. δημόσιοι υπάλληλοι). Τα σωματεία εκφράζουν συμφέροντα εργαζόμενων που έχουν κάποιο ή κάποια κοινά χαρακτηριστικά στη δουλειά τους. Συνεργαζόμενα όμως μεταξύ τους μπορούν να εκφράσουν και συνολικότερα δικαιώματα των εργαζόμενων. Η Ομοσπονδία Τραπεζουπαλληλικών Οργανώσεων Ελλάδας (Ο.Τ.Ο.Ε.) διαπραγματεύεται κάθε χρόνο την Συλλογική Σύμβαση Εργασίας που αφορά το σύνολο των εργαζόμενων στις Τράπεζες. Όποιες και όσες κατακτήσεις είχαν οι εργαζόμενοι κατά το παρελθόν στον κλάδο μας, οφείλονται ακριβώς στην οργανωμένη δράση των σωματείων, της Ομοσπονδίας, και σε τίποτα άλλο.
Πως αντέδρασαν και αντιδρούν οι εργοδότες; Με τη δημιουργία μιας εργατικής αριστοκρατίας. Με λίγα λόγια εξαγοράζουν κάποιους συνδικαλιστές, τους προωθούν σε ηγετικές θέσεις και προσπαθούν να χαλιναγωγήσουν το κίνημα των εργαζόμενων. Με αυτόν τον τρόπο πετυχαίνουν βασικά δυο στόχους. Πρώτον, κρατάνε ήσυχους και αδύναμους τους εργαζόμενους. Δεύτερον, ξεφτιλίζουν το θεσμό του σωματείου, αφού αργά ή γρήγορα οι εργαζόμενοι καταλαβαίνουν ότι τους κοροϊδεύουν. Δυστυχώς όμως το να καταλάβεις ότι κάποιος σε κοροϊδεύει δεν αρκεί για να αντιδράσεις. Αν δεν ξέρεις τι να κάνεις τότε ή φεύγεις ή προσπαθείς να γίνεις και συ ένας από αυτούς που κοροϊδεύουν.
Αυτό που χρειάζονται σήμερα οι εργαζόμενοι είναι να βρίσκονται και να συζητούν, να βάζουν κάτω τα προβλήματά τους και να βρίσκουν τρόπους να διεκδικήσουν αποτελεσματικά τα δικαιώματά τους. Απέναντι στους εργοδότες και απέναντι στην άδικη πολλές φορές νομοθεσία. Ακριβώς επειδή έχουν να κάνουν με οργανωμένες και συλλογικές δομές (κυβέρνηση, ενώσεις εργοδοτών κλπ) δεν έχουν άλλη επιλογή από το να οργανωθούν και αυτοί αντίστοιχα. Μόνο έτσι έχουν πιθανότητες να αντιμετωπίσουν τα όπλα που διαθέτει ο αντίπαλος: απόλυση, μείωση μισθού, στέρηση δικαιωμάτων κλπ.
Η μορφή λοιπόν της οργάνωσης αυτής είναι το σωματείο. Πρέπει να τονιστεί ότι ο ίδιος ο θεσμός δεν είναι σκάρτος επειδή τα τελευταία χρόνια υπάρχουν συνδικαλιστές που βρίσκονται και εξυπηρετούν με τη στάση τους, τα συμφέροντα της εργοδοσίας.Μόνο με τη μαζική συμμετοχή και βούληση των εργαζόμενων μπορούν αυτοί να παραμεριστούν. Γιατί δυστυχώς γι αυτούς, κάθε φορά πρέπει να εκλέγονται.
ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ
Έχει όμως προοπτική μια κοινωνία που στηρίζεται στην ατομική εκμετάλλευση, στο κέρδος, στην καθημερινή αδικία; H καλύτερη αμφισβήτηση είναι να διεκδικούν όλοι στην καθημερινή πρακτική τους, την κοινωνία των αναγκών και των δικαιωμάτων:
Το δικαίωμα της ασφαλούς εργασίας αντί της ευκαιρίας επισφαλούς απασχολησιμότητας.
Το δικαίωμα στη δημιουργική καθημερινότητα, αντί της «επένδυσης» σε ένα αβέβαιο μέλλον.
Το δικαίωμα στα δημόσια αγαθά αντί της δυνατότητας για φθηνά εμπορεύματα.
Το δικαίωμα στη ζωή αντί της ευκαιρίας στην αυταπάτη.
