Ζούμε στην καρδιά της πιο σκληρής οικονομικής κρίσης των τελευταίων 80 χρόνων στην οποία οδήγησαν, οι διοικητικές επιλογές των χ/π ιδρυμάτων από τα τέλη του '70 για γρήγορη κερδοφορία με την ανάληψη υψηλών ρίσκων.
Τα αρνητικά αποτελέσματα αυτών των πρακτικών έρχονται να αγγίξουν όχι αυτούς που τα δημιούργησαν (καθώς εκείνοι έγιναν απλά πλουσιότεροι) αλλά τους αδύναμους κρίκους: τους εργαζόμενους. Το παγκόσμιο κεφάλαιο, μέσω του χ/π συστήματος και της απορρύθμισης του τη τελευταία δεκαπενταετία, αφού καλλιέργησε προσδοκίες για παγκόσμια & διαρκή ευημερία μέσω του δανεισμού και της δημιουργίας λογιστικού χρήματος, τράβηξε το χαλί τη στιγμή που κανείς δε περίμενε και αυτοκατέρρευσε το οικοδόμημα, που με χάρτινα θεμέλια είχε το ίδιο δημιουργήσει.
Με την πρακτική αυτή εξαθλιώνει και οδηγεί σε πτώχευση πολίτες και κράτη, και χωρίς να φτάνει αυτό, αναγκάζει και προσπαθεί να επιβάλλει όρους που οδηγούν στην απορρύθμιση ή και την κατάργηση των εργασιακών δικαιωμάτων και κατακτήσεων, έτσι ώστε στον επόμενο κύκλο ανάπτυξης του που μεθοδεύει να δημιουργήσει μέσω των πρακτικών αυτών, οι εργαζόμενοι να βρεθούν σε δυσμενέστερη θέση απ' ότι σήμερα και η υπεραξία που παράγουν να καρπώνεται όλο και περισσότερο από το κεφάλαιο. Λίγα ψίχουλα αρκούν για να ζούν οι εργαζόμενοι.
Σ' αυτές τις πρακτικές, εμείς δεν πρέπει να μείνουμε θεατές. Η φιλοσοφία που καλλιεργείται ότι «και τι μπορούμε να κάνουμε;», είναι αυτή που τα ΜΜΕ και η κυρίαρχη ιδεολογία προσπαθεί να επιβάλλει, και εν μέρει το' χει καταφέρει μέσω βέβαια της συκοφάντησης κάθε συλλογικότητας και την απαξίωση του συνδικαλισμού με την υπέρμετρη προβολή μεμονωμένων περιστατικών και προσώπων. Αλήθεια έχετε δει ποτέ να προβάλλεται ποτέ η κατάκτηση ή η νίκη κάποιου συνδικάτου σε διεκδικήσεις του ; Σε μονόστηλα εφημερίδων για μια μέρα, και όλο το επόμενο διάστημα να γράφεται πόσο μη ανταγωνιστική είναι η οικονομία μας λόγω των υψηλών μισθών.
Κανείς δεν μπορεί να φανταστεί το τι μπορούμε να κάνουμε αν είμαστε όλοι μαζί, Το θέμα είναι να καταλάβουμε ότι έχουμε τη δύναμη να κάνουμε και όχι να μην κάνουμε. Η απραξία είναι αυτή που οδήγησε σ'αυτήν την κατάσταση και η ηττοπάθεια που δημιουργείται από την ίδια την απραξία μας. Η συλλογικότητα, η ενότητα, η αλληλεγγύη μεταξύ μας είναι αυτά που φοβίζουν και τρομάζουν την άλλη πλευρά. Οσες φορές βρέθηκαν οι εργαζόμενοι ενωμένοι και αποφασισμένοι, υλοποίησαν τις προσδοκίες τους και έφεραν αποτελέσματα βελτίωσης του βιοτικού τους επιπέδου.
Επιβεβαίωση της παραπάνω θεώρησης ; Των εργαζόμενων στην Ελληνική Τράπεζα. Με τη δημιουργία του σωματείου μας και την κατάκτηση θεσμικών εργαλείων που βελτιώνουν τις εργασιακές μας σχέσεις και δημιουργούν συνθήκες δικαιοσύνης και αξιοκρατίας (Κανονισμός, Επιχ/κή). Σαφώς δεν έχουμε τελειώσει, κι ούτε τελειώνει ποτέ ο δρόμος των διεκδικήσεων και των δικαιωμάτων. Συνεχίζουμε και θα συνεχίσουμε να παλεύουμε γι' αυτά ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΟΡΕΣ ΓΙΑ ΤΑ ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ. Καθώς ο πόλεμος και οι μάχες κατά του κόσμου της εργασίας έχουν ενταθεί ειδικά τα τελευταία χρόνια, το μόνο μας όπλο και το μοναδικό μας οχυρό, είναι η συλλογική μας δράση.
Εκείνοι είναι μόνοι τους, εμείς όχι. Και μας χρειάζονται. Ας πάρουμε αυτό που μας ανήκει με κοινές αποφάσεις, με ενότητα και αλληλεγγύη! Και το πρώτο που μας ανήκει είναι το δικαίωμα στην εργασία.
«ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΑΡΠΑΝΕ ΤΟ ΦΑΪ ΑΠ' ΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ κηρύχνουν τη λιτότητα. Αυτοί που παίρνουν όλα τα δοσίματα ζητάν θυσίες. Οι χορτάτοι μιλάν στους πεινασμένους για τις μεγάλες εποχές που θα 'ρθουν.» M. Mπρέχτ
