Απέναντι στον καταιγισμό των εξελίξεων, προσπαθούν να μας πείσουν ότι θυσίες «πρέπει να κάνουμε όλοι μαζί», ακόμα κι αν δεν φταίμε γα την κρίση. Να μην απεργήσουμε στις 24 Φεβρουαρίου, να μην κλιμακώσουμε, να παραιτηθούμε. Σίγουρα είναι δύσκολο να πειστούν οι εργαζόμενοι να κατέβουν σε απεργία με το βάρος των οικογενειακών και δανειακών τους υποχρεώσεων να τρέχουν κάθε μήνα. Δεν έχουμε όμως και άλλο "όπλο" απέναντι στον πόλεμο που μας έχουν κηρύξει οι αγορές. Εάν χαθεί αυτή η μάχη θα έχει εξαφανιστεί κάθε ίχνος αξιοπρέπειας και δικαιωμάτων στην εργασία μας.
Η παράδοση της οικονομικής πολιτικής στα χέρια των τραπεζιτών, είναι γεγονός. Αυτό σημαίνει η συνταγή της «τρόικας» Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ), Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ), Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) που αποδέχεται η κυβέρνηση (;;;) .
Τώρα, μάλιστα, αποδεικνύεται ότι μόνο ελληνική δεν είναι η «νόσος του χρέους», καθώς επεκτείνεται ραγδαία με μορφή ντόμινο αμφισβητώντας τη σταθερότητα της ευρωζώνης.
Καθώς η κρίση αποδεικνύεται βαθύτερη και περνάει στις αρτηρίες των δημόσιων οικονομικών, απειλώντας πλέον ανοιχτά με χρεοκοπία όχι μόνο εταιρείες αλλά χώρες ολόκληρες (που γέμισαν με χρέη και ελλείμματα κοινωνικοποιώντας τις ζημιές της φούσκας), οι εκκλήσεις για «συντονισμό» μοιάζουν περισσότερο με ευσεβή πόθο (προσδοκία αυτοεκπληρούμενης προφητείας) παρά με αυτονόητη δυνατότητα.
Εδώ οι ισχυροί του πλανήτη δεν κατάφεραν να τα βρουν μεταξύ τους για τις «τρύπες του όζοντος» που καίνε τον πλανήτη, θα τα βρουν για τις... «μαύρες τρύπες» της κρίσης στις οικονομίες;
Aυτό που πραγματικά ανησυχεί την παγκόσμια ελίτ είναι όχι μόνο ο κίνδυνος ενός χρεοστασίου στην Ευρώπη, αλλά εάν μπορούν οι κυβερνήσεις (με πρώτο τεστ στην Ελλάδα) να επιβάλλουν την σκληρή «δημοσιονομική προσαρμογή» απέναντι στον κόσμο που ξεσηκώνεται.
Αν κάνουμε υπομονή, θα ξεπεραστεί ο σκόπελος;
Πίσω από τα μεγάλα λόγια περί «υπευθυνότητας» στην ουσία μας λένε: «Είτε θα κόψετε το λαιμό σας μόνοι σας, ή θα σας τον κόψουν οι αγορές». Αυτό το ωμό, εκβιαστικό δίλημμα ξεδιπλώνεται από τις τράπεζες, τον ΣΕΒ, την ΕΚΤ, την Κομισιόν, το ΔΝΤ. , οι οποίοι ευθύνονται για την κρίση και τώρα ζητούν να πληρώσουν το λογαριασμό οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα.
Αυτό εννοούν όταν λένε «η Ελλάδα έχει χάσει την εμπιστοσύνη των αγορών». Όταν οι τραπεζίτες στήνουν «μπλόκα» στο δημόσιο δανεισμό κινδυνολογώντας για χρεοκοπία, υπονοούν τη δική τους χρεοκοπία, τον κίνδυνο να μην πάρουν πίσω τα δανεικά της κερδοσκοπίας πάνω στην οποία στηρίζονται. Και όχι μόνο αυτό, είναι τόσο αχόρταγοι που ως γνήσιοι τοκογλύφοι ανεβάζουν κι άλλο τα επιτόκια και τα spread (το επιπλέον καπέλο που ζητούν για τόκο) ζητώντας ακόμα μεγαλύτερες θυσίες.
Οι κερδοσκόποι έχουν έδρες, στα σύνορα της Ευρώπης, στα σύνορα τα Ελλάδας. Οι τράπεζες στην Ελλάδα κερδοσκοπούν με τα ομόλογα του δημοσίου. Τα οικονομικά ρεπορτάζ γράφουν ότι το 50%-60% του όγκου των ελληνικών ομολόγων στη δευτερογενή αγορά, τις δύο προηγούμενες εβδομάδες, απορροφήθηκαν από τους μεγάλους ελληνικούς τραπεζικούς ομίλους με «ανοικτές εντολές» (open interest) και τα υπόλοιπα από μεγάλους ξένους τραπεζικούς ομίλους και hedge funds. Τα κέρδη τους ήταν 20% σε δυο εβδομάδες!
Για πια «εμπιστοσύνη των αγορών» μιλάνε;
Για πια «εμπιστοσύνη των αγορών» μιλάνε όταν ακόμα και οι πιο πιστοί θιασώτες του νεοφιλελευθερισμού αναγκάζονται να παραδεχθούν την πλήρη αποτυχία και αναξιοπιστία των «δυνάμεων της αγοράς» μπροστά στο βάθος και το εύρος της νέας οικονομικής κρίσης που κρατάει από το καλοκαίρι του 2007.
Ξεχνούν τι προκάλεσαν «οι δυνάμεις της αγοράς» με το σκάσιμο της φούσκας των ακινήτων και των πιστώσεων που τροφοδοτούσαν οι τραπεζίτες με τις πλάτες των κυβερνήσεων. Ώστε να κινούνται οι οικονομίες με δανεικά για να μην βουλιάξουν τα ποσοστά κέρδους των μεγάλων επιχειρήσεων.
Ξεχνούν ότι οι ίδιοι οι τραπεζίτες όταν κατάλαβαν ότι οι «μαύρες τρύπες» δεν θα καλυφθούν ποτέ εάν δεν υπάρξει καταστροφή κεφαλαίων, άρχισαν να βλέπουν ο ένας τον άλλον με μισό μάτι ανεβάζοντας στα ύψη τα επιτόκια δανεισμού αναμεταξύ τους αλλά και στο δανεισμό των κρατών. Όταν κατάλαβαν ότι τα κράτη θα αναλάβουν τα χρέη τους, μεταφέροντας στα σωθικά τους τις «μαύρες τρύπες» των τραπεζών, τότε τα επιτόκια άρχιζαν να προσγειώνονται. Όχι για να περάσει ρευστό στην πραγματική οικονομία, στα εισοδήματα, στη κατανάλωση, αλλά για να δανείζονται ξανά φθηνά «οι αγορές» και να εκβιάζουν δημιουργώντας νέες χρηματοοικονομικές φούσκες στις μετοχές, τα νομίσματα, τα εμπορεύματα.
Είναι χαοτικοί… Όταν το Πεκίνο αποφάσισε να περιορίσει κάπως τη χορήγηση δανείων από τις κινεζικές τράπεζες υπό το φόβο της «υπερθέρμανσης» (της δημιουργίας μιας επικίνδυνης φούσκας δηλαδή), τότε τα ρίγη διαπέρασαν όλες τις διεθνείς αγορές που «κοκκίνησαν» εκτοξεύοντας το spread στα ύψη. Αυτό είναι το μέγεθος της αστάθειας που προκαλεί το… χάος της κρίσης. Από αυτή την αβεβαιότητα εξαρτώνται τα επιτόκια και όχι από πόσες θυσίες θα κάνουμε οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα και παντού.
Είναι χαοτικοί… Όταν το Πεκίνο αποφάσισε να περιορίσει κάπως τη χορήγηση δανείων από τις κινεζικές τράπεζες υπό το φόβο της «υπερθέρμανσης» (της δημιουργίας μιας επικίνδυνης φούσκας δηλαδή), τότε τα ρίγη διαπέρασαν όλες τις διεθνείς αγορές που «κοκκίνησαν» εκτοξεύοντας το spread στα ύψη. Αυτό είναι το μέγεθος της αστάθειας που προκαλεί το… χάος της κρίσης. Από αυτή την αβεβαιότητα εξαρτώνται τα επιτόκια και όχι από πόσες θυσίες θα κάνουμε οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα και παντού.
Η εικόνα λοιπόν είναι ανάποδη.
Όσα και να δεχτούν να θυσιάσουν οι εργαζόμενοι τίποτε δεν εξασφαλίζει ότι θα πέσουν τα επιτόκια δανεισμού του δημοσίου. Διότι αυτό που καθορίζει την πορεία τους είναι η κρίση της παγκόσμιας οικονομίας, η κρίση του καπιταλισμού και όχι τα ιδεολογήματα ότι οι εργαζόμενοι και ο δημόσιος τομέας (το κράτος πρόνοιας) «υπερκαταναλώνουν» και είναι «αντιπαραγωγικοί».
Το ζήτημα, λοιπόν, δεν είναι να προσπαθήσουμε να «ανακτήσουμε την εμπιστοσύνη των αγορών», αλλά να τους επιβάλουμε τα ριζικά μέτρα που απαιτούνται. Αναξιόπιστοι δεν είμαστε εμείς, αποτυχημένοι και αφερέγγυοι είναι αυτοί και το σύστημά τους.
Έχουν κάτι να κερδίσουν οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα από τις επιθέσεις στα εισοδήματα των δημοσίων υπαλλήλων;
Χρειάζεται μόνο να θέσουμε τις ερωτήσεις για να δούμε τις απαντήσεις. Αν ένας εργαζόμενος σε μια επιχείρηση αποδεχθεί να του κοπούν π.χ. 5-10-15 ευρώ την εβδομάδα, τα λεφτά αυτά θα πάνε για να βρουν δουλειά οι άνεργοι, για να αυξηθεί ο κατώτατος μισθός, ή θα μεταφερθούν αυτομάτως (με το πάτημα ενός κουμπιού σε ένα PC) στον τραπεζικό λογαριασμό του αφεντικού;
Αν ένας εργαζόμενος στο δημόσιο τομέα αποδεχθεί το χαράτσι 7%-10% κατά μέσο όρο στους ονομαστικούς μισθούς, τα λεφτά αυτά θα πάνε για να έχουμε περισσότερες νοσηλεύτριες στα νοσοκομεία, δασκάλες στα σχολεία, καλύτερη ασφάλιση, γενναιόδωρες συντάξεις, εξαφάνιση της γενιάς των 700 ευρώ, ή θα μεταφερθούν αυτομάτως (με το πάτημα ενός κουμπιού σε ένα PC) για να πληρωθούν υπέρογκα τοκοχρεολύσια στις τράπεζες; Ή μήπως θα πάνε σε περισσότερη και καλύτερη υγεία, εκπαίδευση, μεταφορές, υπηρεσίες τοπικής αυτοδιοίκησης; Το σφαγείο που ετοιμάζεται στις τελευταίες είναι ενδεικτικό.
Αυτό που καθορίζει το επίπεδο των μισθών των εργαζομένων είναι το επίπεδο της οργάνωσής τους, η συνδικαλιστική τους δύναμη, η οποία όταν ενώνεται πολλαπλασιάζει τις δυνατότητες. Κανένας εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα δεν θα κερδίσει κάτι αν κοπούν οι μισθοί, τα επιδόματα π.χ. των μηχανικών του δημοσίου. Κανένας εργαζόμενος στο δημόσιο δεν θα κερδίσει τίποτα αν κλείσουν εργοστάσια π.χ. η ELITE, ο Λαναράς, ούτε αν συγχωνευτούν, περικοπούν, οι κοινωνικές υπηρεσίες, η τοπική αυτοδιοίκηση.
Όλοι οι εργαζόμενοι, όπου κι αν δουλεύουμε,έχουμε μόνο να κερδίσουμε αν τραβήξουμε μαζί το σχοινί από τη άλλη μεριά από αυτή που το τραβούν οι «αγορές», οι εργοδότες, η ΕΚΤ, το ΔΝΤ, η Κομισιόν.
Όλοι οι εργαζόμενοι, όπου κι αν δουλεύουμε,έχουμε μόνο να κερδίσουμε αν τραβήξουμε μαζί το σχοινί από τη άλλη μεριά από αυτή που το τραβούν οι «αγορές», οι εργοδότες, η ΕΚΤ, το ΔΝΤ, η Κομισιόν.
